За нас двајцата, виртуелниот утрински претшколски состанок на нашата ќерка е уште една работа која треба да ја жонглираме додека се обидуваме да работиме со полно работно време во домот, без да се грижиме за децата. Нашите конференциски повици се закажани за време на одмор и повремено можат да бидат прекинати со некои барања од нашите деца. А остатокот од работниот ден се обидуваме да го надоместиме рано наутро или доцна во ноќта после легнување во кревет.
Ковид-19 кризата ја доведе работата и животот под исти кров во нашите куќи кај многу семејства како и кај нашата. Додека луѓето постулираат како земјата засекогаш ќе се промени заради пандемијата, ние можеме да се надеваме дека една голема промена ќе биде потег од лошата претпоставка дека работната култура 24/7 прави добро за секого.
Со децении, научниците опишуваа како се граделе организациите врз основа на имплицитниот модел на „идеален работник”: оној кој е целосно посветен на својата работа и е достапен 24 часа на ден, 365 дена годишно, секоја година од нивната кариера.
Сепак, денес над две третини од американските семејства се водени од самохрани родители или двајца родители кои работат. Со затворени училишта и дневни центри, работата не може да продолжи како нормално едноставно само затоа што работата од далечина е технолошки можна.
Вработените се несразмерно добро компензирани за идеални работници. „Времено алчни” професии како финансии, консултантски услуги и правото – каде што се работи типично 80- или 100- часовна недела – ги компензираат своите работници на час повеќе од професиите со редовна 40 - часовна недела. Професиите со флексибилна работа се соочуваат со сериозни казни, многумина ја напуштаат работата, или се префрлаат со скратено работно време, но никогаш не ја враќаат својата професионална положба по старо. Кога поединците се враќаат на назад – притоа барајќи помалку патувања или работење со скратено работно време или флексибилни часови – нивните прегледи за успешност страдаат и тие се соочуваат со помал број на нивно промовирање, според многубројни студии. Едноставно барањето за флексибилност на работното место предизвикува професионална стигма.
Очекувањата за „идеален работник” се особено казнувачки за вработените мајки, кои исто така обично работат повеќе часови дома извршувајќи ги домашните обврски од нивните сопрузи. Освен тоа, мажите повеќе знаат да излажат и со тоа ќе поминат како добри работници, за разлика од жените кои појаснуваат дека не можат да ги исполнат очекувањата, вклучително и преку преговарање за флексибилни работни часа. Многу организации не се подложни на прилагодувања, што доведува до перцепција дека жените се откажуваат од работната сила – иако истражувањата покажуваат дека жените всушност се „исфрлаат”.
Во нашиот свет на лаптопи, мобилни телефони и телеконференции, интелектуалните и аналитички задачи на „учените работници” може да продолжат дома. Но, слабо платените работници се повеќе подлежат на слични очекувања на одговорност, дури и затоа што имаат помала сигурност од работата и уште помала флексибилност од повисоко платените работници. Среде оваа пандемија, службениците на продавниците, дистрибутерите и магационерите сега се принудени да бидат „идеални работници” исто така ризикувајќи да бидат изложени на вирусот во јавност и малата поддршка за нивните семејства што ги оставаат за да одат на работа.
Имаше многу повици за реструктуирање на работата, вклучителни и создавање на повеќе простор за нашите семејства и прашувајќи се за вредноста на осумчасовниот (или повеќе) работен ден. Сега е време за компаниите да се повлечат и да преиспитаат кои традиционални начини на работа постојат заради конвенцијата, а не од неопходноста.
Директорите и раководителите имаат можност да изберат квалитетна работа во однос на количината на работа. Тие можат да ги ценат креативните идеи што се појавуваат после поладневното искачување или медитација, на место да се соочуваат лице во лице во канцеларијата. Тие можат да престанат да го наградуваат побрзиот одговор за подобар одговор или подолгиот работен ден во текот на попродуктивниот работен ден.
За време на оваа пандемија, работодавците гледаат дека работниците не можат да функционираат добро без акомодирање на нивните семејни обврски. Дали оваа лекција ќе трае и по завршувањето на кризата?
Американските семејства сакаат поголеми избори при усогласување на нивната работа и нивното семејство. Пост-пандемично дали можеме да креираме систем што ќе одговара на вистинските работници, а не само на идеализираните? Доколку е така, имаме можност да излеземе од оваа криза и со поздрава работна сила и со подобри работни перформанси во компаниите.